Een meisje die op haar 18de gevraagd werd door de lokale bibliothecaris of ze misschien kon komen vertellen op een evenement in Waardamme, net om de hoek van haar ouderlijk huis in Ruddervoorde.

Ze hield wel van toneel en van zingen, ze zei ja.

Ja, dat wil ik wel. VERTELLEN.

Ze vertelde over Ragebol, over kabouters en over het Oink beest en de kindjes en de ouders en de bibliothecaris waren zo enthousiast dat de vertel-opdrachten bleven komen.

Het meisje werd een vrouw, een moeder, een gids, een boerin, een zangerers, een yogini, een reiziger, een echtgenote, een collega, een vriendin,een healer, een tante en nog zo veel meer...

Maar al die tijd bleef ze ook een pur sang VERTELSTER.

Zo ééntje die ogen dromerig doet staan, een wereld creëert met woorden, een beleving binnen een groter geheel laat ontstaan, die een lach en een traan weet te ontlokken aan haar luisteraars en meestal ook een lied dat blijft naklinken de oren weet te laten binnen glippen.

Verhalen vertellen, het is één van de dingen die ik het liefste doe. Waar ik naar teruggrijp wanneer de rest niet meer stroomt als tevoren.

Zo dankbaar dat jullie, als organisatoren, me jullie publiek als luisteraars toevertrouwen en ik dit kan en mag beleven, want eerlijk gezegd... ik geniet er zelf altijd zo van.

Het vertellen is gegroeid in de loop van de jaren. De heerlijk knusse caravan kwam erbij om de geborgenheid te kunnen bieden om te zakken in het verhaal.

Ik sneed schimmen met mijn dochter en maakte schaduwspelen.

Ik schreef verhalen en we maakten er een Kamishibai van.

Ik viltte hoeden en verscheen in veel verschillende personages voor mijn steeds veranderende publiek.

Gezinnen, klassen, bibliotheek-vertellingen, familiefeesten, natuurevenementen, personen met andere noden, vrouwengroepen, kampvuren, snoezel- of TL verlichte ruimtes. De mooie herinneringen ontstonden al op plaatsen van allerlei slag en soort...

Misschien ook bij jou?